Zeeland rules

Zeeland blijft prachtig. Mooi genoeg om er langer te blijven. Dat ligt niet alleen aan de pracht van het landschap maar ook aan de harde wind die nu waait (29 knopen in de haven, dus op open water komen daar nog wel een paar knoopjes bij) en die mij noopt binnen te blijven, veilig in de haven van Middelharnis. Fijne en veilige haven, die mij letterlijk vaste grond geeft. De waterhoogte varieert er, niet zozeer door de op- of afwaai (wat ik eerst veronderstelde), maar door het getij. De rivier Het Spui zorgt voor schommelingen van enkele decimeters. Vandaag was dat verschil extreem hoog en had ik 1,4 meter waterdiepte terwijl mijn kiel 1,75 steekt. Dat betekent dat ik voortdurend in de prut zat te steken. Inmiddels is de de diepte weer 1,80 dus ik lig vrij.

Tijd voor wat boodschappen. Vanochtend bij Neutmast (zeer vriendelijk geholpen) een mooie doorlopende schoot gekocht van 25 meter, ter vervanging van de oude schoten waar snapshackles aan gemonteerd zijn. Die zijn handig voor een spinnaker, maar ongeschikt als fokkeschoot. Je moet je niet voorstellen wat er gebeurt als dat RVS-beslag tegen je hoofd aanwappert. Meteen een schackle-loop meegenomen. Dat is een klein en dun touwtje van zeer sterk materiaal (dyneema) met een zichzelf borgende sluiting, te gebruiken om schoothoek van het zeil vast te maken aan de schoot. Kan een continue belasting hebben van 1000 kilo. De nieuwe schoot van 12 millimeter kan 2900 kilo aan. Sterk genoeg lijkt mij (aan twee lijntjes zou ik mijn hele schip kunnen optillen).

Middelharnis is ook een relatief goedkope haven. Elf euro voor een nachtje met daarbij onbeperkt douchen en stroom afnemen, veel goede winkels op loopafstand, en veel, heel veel rust. Dat geeft mij de gelegenheid voor wederom allerlei klusjes. Nog ruim een week te gaan, en dan weer terug naar de thuishaven.

Ik denk er over om die laatste paar dagen van deze zeilperiode Scheveningen aan te doe. Ook dat is een haven aan de kant waarvan ik menig keer me stond te verlekkeren op de voorbijkomende of afgemeerde scheepjes, en straks lig ik er zelf.

Het is een van de thema’s van dit reisje, die omkering van kijken naar bekeken worden, van passief naar actief, van toeschouwer naar deelnemer, van denken en dromen naar doen en beleven. Al weken vertoef ik de deze uiterst kleine ruimte, waaraan ik inmiddels zo gewend ben dat ie groot is, groot genoeg voor mij. Alle rondingen en ruimtes van deze kleine boot ken ik ondertussen. Niet alleen beweeg ik me in deze kleine ruimte, maar deze ruimte beweegt zich ook door het landschap. Voorheen keek ik het landschap waar een dergelijk scheepje in voorbijtrok, nu ben ik zelf dat landschap voor anderen, begeef ik me nu aan de andere zijde en zijn het andere mensen die mij aan de steiger zien liggen of voorbij zien zeilen. Dat gaat regelmatig samen met complimenten, opgestoken duimen, of uitbundig gezwaai naar dit ranke smalle en in een afwijkende kleur geschilderd scheepje.